Kiedy rozpoczynasz modlitwę, zamknij oczy i daj sobie kilka chwil na wyciszenie. Znajdujesz się w tym „miejscu” aby popatrzeć na swoje życie w nowym świetle. Proś abyś był/a w stanie nawiązać kontakt ze swoimi najgłębszymi pragnieniami:

Panie Jezu, Ty powiedziałeś, że jesteś Światłem Świata i naszą Drogą, Prawdą i Życiem. Daj mi odkryć jak mam podróżować z Tobą podczas tego adwentu w kierunku nowego Światła – Ciebie.

• Zbliżamy się teraz do kulminacyjnego momentu podróży Trzech Króli; momentu, w którym odnajdują Jezusa i oddają Mu cześć. Przebyli już niewielką odległość kilku kilometrów od Jerozolimy do Betlejem. Jerozolima okazała się dla nich miejscem niespokojnym, a nawet źródłem strapienia i wewnętrznych ciemności. Jednak światło gwiazdy powróciło, by poprowadzić ich do niewielkiej mieściny, Betlejem, zatrzymując się nad domem, w którym znaleźli Maryję i Jezusa. Zwróć uwagę, że temu etapowi podróży towarzyszy „wielka radość”. Herodowa Jerozolima była miastem władzy i intryg, natomiast Betlejem okazuje się być miejscem prostoty i modlitwy. Te dwa miejsca uosabiają przestrzenie duchowe, a nie tylko geograficzne. Są takie chwile, gdy wiemy, że znajdujemy się na słusznej ścieżce, ale są i takie, gdy zauważamy zgrzyt pomiędzy harmonią a fałszem. Trzej Królowie docierają zatem do punktu kulminacyjnego ich podróży, czyli do oddania Jezusowi czci, odczuwając głębokie pocieszenie. Ewangelia mówi nam, że „weszli do domu”. Wejście w tę przestrzeń jest zaproszeniem, jakie niesie ze sobą ten etap naszych adwentowych rekolekcji.
   
• Święty Augustyn w Wyznaniach mówi o swoich długich poszukiwaniach pewności co do Boga, wśród wielu rozmaitych szkół. W końcu zmierzył się z ostatnią przeszkodą: „Nie byłem dość pokorny, by zrozumieć pokorę Jezusa jako mojego Boga...Nie potrafiłem sobie nawet wyobrazić, jaka tajemnica została ukryta w Słowie, które stało się ciałem” (Księga VII, 24-25). Być może Trzej Królowie również musieli pokonać tę niespodziewaną przeszkodę na drodze do oddania Bogu czci.
   
• Mędrcy reprezentują prawdziwą mądrość tradycji duchowych spoza judaizmu. W końcu ­ich mądrość doprowadziła ich do odkrycia nowonarodzonego Króla – celu całej ich wędrówki. Czy jednak ci poszukiwacze ze Wschodu zrozumieli wyjątkową obecność Boga w tym dziecku? Mateusz nie mówi nam, co myśleli sobie Królowie w chwili oddawania czci Jezusowi, ale słowa, którymi się posługuje, wydają się sugerować, że ci pogańscy poszukiwacze wykonali pewien krok w wierze. Czytamy, że “upadli na twarz i oddali Mu pokłon” lub, w innych tłumaczeniach, „padli na kolana i uczcili Go”.
   
• Dzieje się tu coś niezwykłego. Wyobraźmy sobie Mędrców, jak zdają sobie sprawę, że to dziecko jest w pewien sposób boskie – wszystko ulega dla nich zmianie. Ich podróż ze Wschodu łączy się teraz z kolejną podróżą – podróżą Boga na ten świat. Poszukiwacze odkrywają teraz, że to Dziecko ich poszukiwało. To chwila, aby zatrzymać się na modlitwie, prosząc o łaskę uświadomienia sobie, że wszystkie Twoje pragnienia spotkania Chrystusa są przyjmowane i przemieniane przez Jego pragnienie wyjścia Tobie naprzeciw.